Yirmi İkinci Söz Onuncu Lem'a'da "Şu mevcudat-ı seyyale vücudlarıyla ve hayatlarıyla vacib-ül vücudun vücub-u vücuduna ve ehadiyetine şehadet ettikleri gibi, zevalleriyle ve ölümleriyle de o Vacib-ül Vücudun ezeliyetine ve sermediyetine ve ehadiyetine şehadet ederler." diyor. Ölümün ezeliyete  nasıl şehadet ettiğini açıklar mısınız?

Hz. Üstad bunu nehir misaliyle anlatır. Bir nehirde akan su kabarcıkları güneşin önüne çıktıklarında parlar ve bir süre sonra gölgeye girince sönerler. Fakat aynı bölüme gelen yeni su kabarcıkları parlamaya başlar ve bu sürekli devam eder.

Bu durum bize, o kabarcıklarda görünen ışıkların kendilerine ait olmadığını ve başka bir kaynaktan geldiğini, ışık kendilerinden gitse de ışık kaynağının daimi olduğunu gösterir. Çünkü arkadan gelen kabarcıklar aydınlanmaya devam etmektedir.

Aynen bu misal gibi, canlılar ömürleri boyunca hayat ve varlık ışığı ile parlarlar. Ardından gelen ölüm ile hayat ışığı söner. Fakat onların peşinden yeni canlılar gelir ve onlar parlamaya başlar. Daha sonra onların hayat ışığı da söner. Fakat yeryüzünde hayat parlamaya devam eder. Bu da bizi o hayatın asıl kaynağının o canlıların kendilerinin değil daimî bir hayat kaynağı olduğunu gösterir. O ise Allah'ın hayatıdır...

Her varlığın varlığının ve her canlının hayatının kaynağı olan Allah'ın varlık ve hayatının, o sonradan olma ve geçici mahluklara kaynak olabilmesi için O'nun diğer varlıklar gibi olmaması, varlık ve hayatını başka bir kaynaktan almış olmaması gerekir. Varlık ve hayatını başka kaynaktan almamış olmak ise, yaratılmamış ve ezelî olmak demektir.